Οι άνεμοι πνέουν στο ποτάμι εκειδά,
Και τα χνουδάτα σύννεφα πάνω απ’ τη γη ζυγιάζουν,
Κι εγώ τα σκουροπράσινα των ευκαλύπτων δέντρα
Κοιτώ πως με το πάμφωτο μπλε τ’ ουρανού ταιριάζουν.
Τριγύρω έπεσε βροχή, πράσινο το γρασίδι
Όπου οι πλαγιές ήσαν γυμνές και είχανε μόνο χώμα,
Κι εγώ βλέπω τα πράγματα που μπόραγα να ιδώ
Τις μέρες που το κούτελο δεν είχα σκύψει ακόμα.
Βρήκα ένα φως στην χρόνια και σκοτεινή μου νύχτα,
Πιο λαμπερό από αστέρια ή φεγγάρι·
Δεν έχω πλέον φόβο ζοφερού ηλιογέρματος,
Και θλίψης του απογεύματος.
Ας σταθούμε εδώ ενώ το χέρι σου κρατώ,
Όπου το φως αγγίζει το χρυσό σου κεφάλι-
Ω, αισθάνομαι εκείνο το ρίγος πάλι
πριν νεκρωθεί η καρδιά που ένιωθα εκείνον τον καιρό.
Η καταιγίδα ήταν εδώ, μα τα χείλη μου έχουν μείνει
ξεραμένα
Και το παλιό το λάθος ακόμα με θυμώνει-
Ερωμένη ή συμβία, πρέπει να πάρω νέας ζωής πορεία
Από τα κόκκινα τα χείλη σου τα υγρά και πυρωμένα!
Γι’ αυτό άσε τη ζήση να κυλήσει, και κρατήσου από μένα,
Δεν υπάρχει τίποτα στη γη σε φόβο να σε βάνει,
Γιατί θα είμαι ο άνθρωπος που κάποτε υπήρξα
Τις μέρες προτού η καρδιά μου να πεθάνει!
Henry Lawson
Απόδοση στα Ελληνικά: Μαρία Ανδρεαδέλλη
New Life, New Love
The breezes blow
on the river below,
And the fleecy clouds float high,
And I mark how the dark green gum trees match
The bright blue dome of the sky.
The rain has been, and the grass is green
And the fleecy clouds float high,
And I mark how the dark green gum trees match
The bright blue dome of the sky.
The rain has been, and the grass is green
Where the slopes
were bare and brown,
And I see the things that I used to see
In the days ere my head went down.
I have found a light in my long dark night,
Brighter than stars or moon;
I have lost the fear of the sunset drear,
And the sadness of afternoon.
Here let us stand while I hold your hand,
Where the light’s on your golden head—
Oh! I feel the thrill that I used to feel
In the days ere my heart was dead.
The storm’s gone by, but my lips are dry
And the old wrong rankles yet—
Sweetheart or wife, I must take new life
From your red lips warm and wet!
So let it be, you may cling to me,
There is nothing on earth to dread,
For I’ll be the man that I used to be
In the days ere my heart was dead!
And I see the things that I used to see
In the days ere my head went down.
I have found a light in my long dark night,
Brighter than stars or moon;
I have lost the fear of the sunset drear,
And the sadness of afternoon.
Here let us stand while I hold your hand,
Where the light’s on your golden head—
Oh! I feel the thrill that I used to feel
In the days ere my heart was dead.
The storm’s gone by, but my lips are dry
And the old wrong rankles yet—
Sweetheart or wife, I must take new life
From your red lips warm and wet!
So let it be, you may cling to me,
There is nothing on earth to dread,
For I’ll be the man that I used to be
In the days ere my heart was dead!
