Νύχτα Μαγιού. Νύχτα ζεστή με όλες τις αποχρώσεις του μαύρου
να παραδίνονται στην αύρα που τριγύριζε στο δωμάτιο. Το παράθυρο ανοιχτό για να
μπαινοβγαίνουν οι ήχοι, οι γρίλιες μόνο έφερναν αντίσταση στις σκιές που
παραφυλούσαν πότε θα έμπαιναν πότε θα έβγαιναν ύποπτα αναφιλητά. Ήταν κι εκείνα
τα ανεπίδοτα φιλιά κολλημένα ακόμα στις πατούσες των περιστεριών που κούρνιαζαν
κάπου εκεί έξω. Ένας τζίτζικας είχε βρει στέγη στη γλάστρα με το βασιλικό και
όλο καλούσε το ταίρι του. Προσπαθούσα να καταλάβω πως την φώναζε, ξανά και ξανά
δίχως εκείνη να αποκρίνεται. Καημένε τζίτζικα, σκεφτόμουν καθώς αποκοιμιόμουν με
παρόμοιο παράπονο.
Ήταν ένας δρόμος, φωτεινός, λες και για εκείνον έλαμπε ο
ήλιος, ένας δρόμος πλακόστρωτος, τα παιδιά έπαιζαν ξέγνοιαστα, οι γείτονες χαμογελούσαν,
ο αέρας φυσούσε απαλά όλα τα αρώματα της Άνοιξης, ένα κατώφλι πριν το
καλοκαίρι. Και η μουσική, μια μουσική που αγκάλιαζε τρυφερά όλες τις ψυχές που
κατοικούσαν σε εκείνον τον δρόμο κι εκείνος λες και κυλούσε ευλαβικά φτάνοντας
αργά-αργά προς τη θάλασσα, κι εκεί, στη θέα της πρώτης βαρκούλας, με τη μυρωδιά
του ιωδίου να τρυπάει κάθε θύμηση άρχισε η καρδιά να χτυπά όλο και πιο γρήγορα
και να ψάχνει, να ψάχνει να βρει μέσα στο μυαλό το όνομα, το όνομα… Μα ναι,
ήταν η μυθική οδός των ονείρων και το όνομα δεν ήταν παρά το δικό μου, που με
καλούσε να το αναγνωρίσω, να το αποδεχτώ, να το παραδεχτώ, να το γράψω …
Το όνομά μου ο χυμός από την Πέτρα
Το ειδώλιο όπου λαξεύτηκε ο Έρωτας
Το όνομα μου έκρηξη Πανσέληνου
Γιορτή πικρή
Κυπαρίσσι σε κοιμητήριο Αγάπης
Αμαρτία το όνομά μου
Ποιητική
Μιας ανοίκειας διαίρεσης
Στο κεφαλόσκαλο του Πόθου
Το όνομά μου Βροχή
Σε κήπο διψασμένο
Άνθος σε χώμα έρημο
Εσύ το όνομά μου
Κι ανώνυμη δίχως εσένα η ζωή μου
Το όνομα μου καρπός στο δέντρο σου
Κύμα στη θάλασσά σου
Βράχος από το άλας των δακρύων σου
Το όνομα μου λυγμός
Συγχώρησης
Στην θύρα της Ψυχής
