Τα πουλιά

Πόσο όμορφα κελαηδούν τα πουλιά
στο μήκος της ημέρας
στο τέλος της διαδρομής η αντοχή
το μεσημέρι στο χαράκωμα

Λιανά κλαδιά και κάρβουνο
στο φως που εφημερεύει
ασπίδα της νιότης
σ’ ένα περίβολο του νου

και όλα μοιάζει να έρχονται
με την ταχύτητα που θα φύγουν
ένα ακούσιο δειλινό
ένα υπόχρεο χάραμα

Τι γη φιλεύει τα παιδιά της
σπόρο απώλειας και αμοιβής;
για να έχουν τα τρένα να φεύγουν
με καπνούς δίχως επιβάτες

Τι όμορφο ν’ ακούς τα πουλιά
και ας μην κελαηδούν
αν έχουν φυτίλι στα φτερά
τα ράμφη τους κοντύλι


M.A.