Σε τοίχους δεν θα κρύψω τη στιγμή μου
σε μεθυσμένα λόγια να γελώ
μια κιβωτό ψάχνω στην ύπαρξή μου
που θα με σώσει απ’ το χρώμα το χλωμό.
Η άνεση του καναπέ με καταβάλλει
κι αν μαστιγώνω με ήχους τη σιωπή
είναι που δε χωρώ στον ύπνο μου και πάλι
μια νέα έφοδο θα κάνω στη ζωή.
Αν τύχει και με δείτε ν’ αλητεύω
σε πλούσια σκαλιά και γειτονιές
είναι που μες τη λύπη μου γυρεύω
την Άνοιξη που πνίγηκε σ’ αυτές.
Κι αν στάχτη βλέπουνε στους δρόμους που πηγαίνω
κι αν μου γυρίζουνε την πλάτη οι πολλοί
πάντα ο πόθος θα με κάνει ν’ ανασαίνω
για ένα πράσινο κλαδάκι στην αυλή.
