Με τον ήχο της απώλειας

Είναι μια θάλασσα οι συνειρμοί

στην άκρη της αβύσσου

κι εσύ που τόσο πίστεψες

Αγάπη το θαύμα σου

εσύ που τόσο θυσιάστηκες

δεν έχεις πια ανάσα να αντέξεις



Εσύ που τόσο δόθηκες

προδόθηκες

κάπου εκεί

ανάμεσα στους πόθους και στα έργα

Κι έρχονται τώρα τα δειλινά

μελανιασμένα

κι έρχονται οι Ανοίξεις

δίχως λουλούδια στις αυλές

και φεύγουν

όπως τα πουλιά που απομακρύνονται

κάθε Σεπτέμβρη

όπως τα χρόνια

τέλη Δεκέμβρη

όπως τα καράβια

φεύγουν



Φεύγουν

όλα φεύγουν

ούτε εμείς θα μείνουμε

έχουμε από καιρό αποδημήσει

μέσα μας

έχουμε μέσα μας ξεχαστεί

έχουμε σιωπήσει

έχουμε φοβηθεί

έχουμε πικραθεί

έχουμε μετανιώσει



Μέσα μας

έχουμε βυθιστεί

με τον ήχο της απώλειας.

 

Λευκές σελίδες

Λευκές σελίδες.

Τι εύκολα που στο word ανοίγονται.

Στις μέρες του βορρά ομοιάζουν

καθώς ξετυλίγονται στο χρόνο του αρκτικού.

Τόση απόσταση κρατούν απ’ της ζωής,

ημέρες που επίπονα φύονται .



Λευκές, κι ύστερα γίνονται σελίδες λερωμένες

χαλασμένες, ατιμασμένες

άδικα βασανισμένες

ενόσω ο δήμιος περνάει στην επόμενη

εκτίουν ποινή άδικου λόγου.





Κάθε φορά που προσεγγίζει του φωνάζουν:

Όχι, δεν φταίξαμε εμείς.

Όχι.

Είναι τα σφάλματά σου με τις δυσοίωνες αποβλέψεις

σπάνε τους χώρους κι εμείς σαν καθαγίασμα στεκόμαστε.

Ενύπνιο άσμα ψυχής.

Τα φτερά σου είμαστε, μην μας στηλιτεύεις.

Λευκά, να πετάξουμε στην ελευθερία σου.

Μα είναι οι στιγμές κουρασμένες μακριά τους

και αφημένος πέφτει προς τσαλάκωση.



Δήμιοι και θύματα εναλλάσουνε διαρκώς θέση.

Έτσι ξημερώνονται μέρες υπόλευκες.

Έτσι βραδιάζονται πρωινά

μέσα από υπόγειες ελλείψεις

ζώντας ζωή μισή, αγνοώντας σαν από νόμο

την ολόκληρη.



Αναβιώνεται η ανθρωπότητα πίσω από μοναχικές εκλάμψεις

και μένει πάντα μακριά το βίωμα της πραγματικότητας.

Η ζωή κάτω από τις στέγες αλλοιωμένη

φοβισμένο ζαρκάδι στην κάνη που ανά πάσα στιγμή εμφανίζεται.



Όλοι εσείς που από αγάπη φωτιστήκατε

Μην αφήσετε το μαύρο της ψυχής

μελάνι να γίνει.