Με τον ήχο της απώλειας

Είναι μια θάλασσα οι συνειρμοί

στην άκρη της αβύσσου

κι εσύ που τόσο πίστεψες

Αγάπη το θαύμα σου

εσύ που τόσο θυσιάστηκες

δεν έχεις πια ανάσα να αντέξεις



Εσύ που τόσο δόθηκες

προδόθηκες

κάπου εκεί

ανάμεσα στους πόθους και στα έργα

Κι έρχονται τώρα τα δειλινά

μελανιασμένα

κι έρχονται οι Ανοίξεις

δίχως λουλούδια στις αυλές

και φεύγουν

όπως τα πουλιά που απομακρύνονται

κάθε Σεπτέμβρη

όπως τα χρόνια

τέλη Δεκέμβρη

όπως τα καράβια

φεύγουν



Φεύγουν

όλα φεύγουν

ούτε εμείς θα μείνουμε

έχουμε από καιρό αποδημήσει

μέσα μας

έχουμε μέσα μας ξεχαστεί

έχουμε σιωπήσει

έχουμε φοβηθεί

έχουμε πικραθεί

έχουμε μετανιώσει



Μέσα μας

έχουμε βυθιστεί

με τον ήχο της απώλειας.