Βροχή κι αέρας

                       (Οδός Αγάπης)

Βροχή κι αέρας ήρθανε τη νύχτα που σε χάνω

στο τζάμι εκείνη δροσερή, τα δάχτυλα ακουμπώ

ενώνω τις σταγόνες της και γράφω εκεί πάνω

το όνομά σου, μια ευχή, κι ένα φιλί στερνό.

 

Ο αγέρας που τα διάβασε με σπρώχνει να τα σβήσω

πέφτω στην ύλη την υγρή αφήνω δαχτυλιές

τάχα να πρόλαβες να δεις όσα με σπρώχνουν πίσω

όσα να φύγω μου μηνούν, να μη γυρνώ στο χθες;

 

Βροχή κι αέρας μέσα μου θύελλα πια εγίνει

κι εσύ μακριά πού να κοιτάς τις ώρες που λυγώ;

κι αν μ’ έσφιγγε η αγάπη σου από καιρό μ’ αφήνει·

μάταιο πια ξοπίσω της να ψάχνω την οδό.

 

 

Μ.Α.

 

 

 

Ποιός;

     I

 

Ποιος είσαι;

Εσύ με τα μενεξεδένια μάτια

και το περπάτημα της αλεπούς νύχτα

να πλησιάζεις και να λυπάσαι

μαζί μου

Εσύ από έναν άλλο κόσμο ερχόμενος

συμπορευόμενος τη μεγάλη αλήθεια

της πληγής μου

Ποιος είσαι;

Ποιος είσαι εσύ

που περνάς θάλασσες κι ουρανούς

για να σταθείς μια στάλα στον απέναντι τον δρόμο

κι απ’ το παράθυρο μου το ανοιχτό

δίχως κουρτίνα

να δεις τι χρώμα έχουν τα ντουλάπια μου

και οι τοίχοι και η τύχη μου

αδιάφορα να μου σφυρίζει

Ποιος είσαι;

 

Τυφλώθηκαν τα μάτια μου

κι άλλο δεν βλέπουν από έναν άγονο κλαυθμό

στην μετώπη του ανθρώπου

Τι ζητάς;

Τι στ’ αλήθεια ζητάς

σ’ αυτόν τον νέο κόσμο σου

από εμένα;

 

Μ.Α.