Conflict

Αυτή η άρνηση... ιδανικά τρώει τα χέρια...


Όχι! Δεν είμαι εγώ αυτή!
Εγώ, με τον γνήσιο εγωισμό γεννήθηκα άνοιξη για να φυτευτώ ώριμη πλέον το επόμενο φθινόπωρο.
Εσύ, μιλάς συνέχεια για κάποιο καλοκαίρι που λίγους χειμώνες αργότερα μαράθηκε στιγμιαία για να ζήσει αιώνια.
Δεν το δέχομαι!
Εγώ θα ζήσω όσο μου αρέσει!
Μη με καταδικάζεις εμένα στη φθορά μιας αιωνιότητας.
Κουράζομαι. Βαριέμαι. Λιποθυμώ. Πεθαίνω.
Το έχω το δικαίωμα!
Μην μου στερείς την αμαρτία της ατέλειας.
Την θέλω όλη δική μου!
Και άσε με επιτέλους να γράφω ό,τι θέλω!
Και όπως το θέλω!

...να μιλάω και να διαπληκτίζομαι μόνη μου…ως συνήθως…

Ας κρατηθούμε

Σαν τι να είναι εκείνο που σου επιτρέπει να κρατιέσαι ζωντανός και όρθιος όταν όλα έχουν χαθεί;

Η ελπίδα; η αγάπη; η πίστη; το όραμα; όλα αυτά; τίποτα από αυτά αλλά κάτι άλλο;
Ισχνές αγελάδες, κρίση, πόλεμοι, απεργίες, απολύσεις, δυσθυμία, αυτοκτονίες, ξενιτεμός.

Σάββατο βράδυ. Δεν βρίσκω θέση να παρκάρω. Τις άλλες μέρες οι δρόμοι γύρω από το σπίτι άδειοι, σχεδόν όλες οι μεριές δικές μου, μου φωνάζουν να διαλέξω που θέλω να αράξω.
Απόψε κάνω κύκλους γύρω από το τετράγωνο. Γύρω από τα τετράγωνα, τα τρίγωνα, τις πλατείες. Κάνω γύρους γύρω από τη ζωή μου. Το μυαλό μου γυρίζει κυκλικά και ενίοτε ελλειπτικά.

Τι είναι αυτό που σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα ενώ τα θυμάσαι όλα και να γράφεις…να γράφεις…να γράφεις…όσα ποτέ δεν θέλησες να πεις;

Η γη ακόμα γυρίζει;
Ας κρατηθούμε από κάπου.
Κάποτε θα επιστρέψει.

Καμένα

Δεν έμεινε μέρα χωρίς να θρηνήσω την ύπαρξη

Μακριά απ’ το κέρας της Αμάλθειας

Ζωή έφηβη

Έβλεπα τα μηδενικά να πέφτουν από τον ουρανό

Ένα-ένα

Σ’ ένα τοπίο ασέληνο

Σε ένα τόπο κέρινο

Έμαθα να μεθώ

Ώστε ν’ αγγίζω το φως πριν φύγει

Σκληρή δούλεψη σε ασμίλευτο καιρό

Χρόνια πέρασαν για να δω πως

Δεν έμεινε μέρα να πενθώ

Όλα καμένα

Περιστέρι

Στις γαλάζιες νότες της νύχτας

Αφήνομαι

«Είσαι ένα καρδιοχτύπι»*

Παίζει στο μυαλό μου

Ξανά και ξανά

Είναι τόσο σκληρή η τόσο έντονη

εναλλαγή συναισθημάτων

που απλόχερα μου προσφέρεις.



Απόψε πίνεις μακριά μου.

Αν ήσουν κοντά θα με έπινες

Κι εγώ θα μεθούσα



«Είσαι ένα περιστέρι»*

Ακούω

Είμαι ένα περιστέρι,

Παραδέχομαι

Δεν θα με πιάσεις ποτέ.








* στίχοι Νίκου Καρύδη







ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ !