Το κέλυφος

Κάθε νύχτα παραβιάζω το κέλυφος της αγάπης σαν να ήταν φιστίκι.

Το ανοίγω στα δύο να βρω την ψίχα κι εκείνο μου γδέρνει τα νύχια.

Θα μπορούσα να αλλάξω συνήθεια και είδος ώστε να περιοριστώ

στο ξεφλούδισμα ενός αθώου φιστικιού ανατολής

όμως δεν είναι αθώα η αγάπη μου ούτε υστερεί σε απαιτήσεις.



Κάθε νύχτα σαν να ’ναι η ώρα της σιγής

ερημική ακολουθία συνηθειών

παίρνει αργά-αργά τη θέση μιας αόρατης γαλήνης.

Είναι τότε που κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια, τη ζωή στο μέτωπο.

Είναι τότε που σωπαίνω, που νικώ το Εγώ, που απομακρύνομαι

ίσως γιατί φοβάμαι μήπως εκείνο το κέλυφος που τόσο βίαια σπάω

ενωθεί ξαφνικά και εντός του

με κλείσει.




 

Όχι

Όχι πως δεν λαχτάρησα να έρθω

Όχι το πώς δεν θέλω να σε δω

Όχι πως δεν αισθάνθηκα το πένθος

Όχι πως είναι κρύος ο καιρός

Όχι ότι δεν άκουγα ν' ανοίγεις

τις πύλες της καρδιάς να με δεχθείς

το άρωμά μου μες στα χέρια σου να κλείνεις

που έμοιαζε σταγόνα της βροχής



Όχι πως δεν μου άφησες σημάδι

Όχι πως δεν τ’ αγάπησα βαθιά

Όχι ότι ανήκω στο σκοτάδι

και δεν λαμβάνω φως απ’ τα φιλιά

Όχι το ότι πέρασαν τα χρόνια

και ξέχασα το πόσο σ’ αγαπώ

αφού σου είχα πει: σε θέλω αιώνια

αφού είσαι ο λόγος που κρατώ



ετούτες τις λευκόχρωμες σελίδες

που πίσω τους στενάζει μιαν αυγή

που αναρωτιέμαι πόσα μπόρεσες και είδες

στις λέξεις που έχω σφάξει στη σιωπή



Σαν όνειρο κοιτώ τα περασμένα

σαν θείο δώρο που μου χάρισε ο Θεός

Μα τώρα είναι όλα γυρισμένα

αφού είσαι, όπως είμαι, …μοναχός…

Τελικά

Τ’ ανήσυχα φαντάσματα της Ωκεάνιας νύχτας, από πόλη κι ερημιά έχουν εκλείψει•
Το πνεύμα μου στην πρωινή δροσιά ζητάει να ξαναζήσει, παρότι πέθανε στο ήλιου τη δύση•
Το ποτάμι είναι βαθύ, τα ρεύματα ισχυρά, το χορτάρι πράσινο, φτάνει αρκετά ψηλά,
Κι έτσι ο κόσμος γαλήνια θα σκεφτώ ωραίος είναι τελικά.

Φως πάθους σε ονειροπόλα μάτια, και μια σελίδα αλήθειας αποστηθισμένη,
Απ’ το πνεύμα που νόμιζα νεκρό η άκρατη συγκίνηση καρδιάς ψυχρά μεγαλωμένη,
Ένα τραγούδι που ταξιδεύει στην καρδιά του συντρόφου, κι ένα δάκρυ περηφάνιας που κυλά--
Και η ψυχή μου δυνατή! και ο κόσμος για μένα ένας σπουδαίος κόσμος τελικά!

Άσε τους εχθρούς μας στα συντρίμμια τους, στην ντροπή ή το λάθος που τους ορίζει
(Είναι πικρός ο άνθρωπος πως φταίει όταν γνωρίζει)•
Το σκοτεινότερο μας παρελθόν ας μένει σκοτεινό, και ας θυμόμαστε μονάχα τα καλά•
Διότι, γλυκιά μου, πρέπει να πιστέψω ότι ο κόσμος μας μειλίχιος είναι τελικά.

Πιθανόν το θεώρησα υπερβολικά απλό, και τυφλός να στάθηκα ίσως•
Μα θα κρατώ το πρόσωπο στο ανατέλλων φως, ακόμα κι αν ο διάβολος στέκεται από πίσω!
Ακόμα κι αν ο σατανάς ξοπίσω μου σταθεί, δεν θα δω τη δική του σκιά,
Μα θα διαβάζω το μέλλον στου πρωινού τα αστέρια ενός αθώου κόσμου τελικά.

Ξεκουράσου, κορίτσι, τα μάτια σου φθαρμένα -- έχεις πάρει τη χείριστη πλεύση μακριά--
Το φάντασμα του ανθρώπου που ίσως υπήρξα εγκατέλειψε την καρδιά μου σή-μερα•
Θα ζήσουμε για τη ζωή και τα άριστα που φέρνει ώσπου να πέσει του λυκόφωτος μας η σκιά•
Η καρδιά μου δυναμώνει, και ο κόσμος, γλυκιά μου, είναι θαυμάσιος κόσμος τελικά.

                                                    Henry Lawson

                                    Μετάφραση :  Μαρία Ανδρεαδέλλη

 

 

 

 

 

 

Η φωνή σου

Σκίρτημα η φωνή σου


Στους διαύλους του νου ταξίδεμα

Στην ισορροπία του σύμπαντος ίλιγγος από νότες

Χρώμα του ήχου που δεν ονειρευόμουνα να δω



Με γεμίζει

σαν βαμβάκι το κενό μαξιλάρι

Με διαπερνά

σαν κλωστή που συνενώνει σκισμένο ύφασμα

Με ξαφνιάζει

σαν αστραφτερό διαμάντι σε μεταποιημένο κόσμημα



Η φωνή σου δεν είναι κάτι άλλο από εσένα

Από την ουσία των πραγμάτων

Με περιβάλλει όπως η σκέψη σου

αγκάλιασμα

στο μοναχικό μου βράδυ



Ξενύχτησα απόψε με την πνοή

να θυμάται την απουσία σου

ενώ ήσουν εδώ

Φωνή δίχως σώμα

Σκέψη στο όριο της φαντασίας

Πραγμάτωση καθολική

Η φωνή σου

που τις χορδές πάλλει της καρδιάς μου

ήταν εδώ να μου μιλά….



Η φωνή σου Ήλιος

ο ουρανός, και η γη και η σελήνη

Το αγαπημένο μου σύμπαν

Η φωνή σου

ο ρυθμός που παίρνει η ζωή μου

στο άκουσμα της

Η φωνή σου

ο ήχος της ψυχής που αγαπώ…

Ήλιος με θέλησε

Ήλιος με θέλησε, ήλιος με παίρνει
με ανοιξιάτικο γαλάζιο φως.
Τώρα στο πέρασμα τι μ’ απομένει
από τα όνειρα που είχα μπρος;

Πότε τραγούδησα χαράς σημάδι;
Πότε με άγγιξε γλυκιά πνοή;
Μέσα στον ύπνο μου βρήκα το χάδι
κι όλος ο ξύπνιος μου μια προσευχή.

Όλες οι μέρες μου ιερές εικόνες
γλυκά τις φίλησα, μα μοναχή.
Όλες οι νύχτες μου μικροί αιώνες
σαν αποκάλυψης μια διδαχή.

Σαν επιστέγασμα των όσων είδα
σαν επιβράβευση στην προσμονή
ο ήλιος νίκησε την καταιγίδα
ο ήλιος έδειξε επιμονή.

Κι όσα ονειρεύτηκα έγιναν ξένα
και όσα πόθησα δεν καρτερώ.
Ήλιος με θέλησε κι έγινε ένα
με την λαχτάρα μου και τον καημό.





Καλό αισιόδοξο μήνα!