Όχι πως δεν λαχτάρησα να έρθω
Όχι το πώς δεν θέλω να σε δω
Όχι πως δεν αισθάνθηκα το πένθος
Όχι πως είναι κρύος ο καιρός
Όχι ότι δεν άκουγα ν' ανοίγεις
τις πύλες της καρδιάς να με δεχθείς
το άρωμά μου μες στα χέρια σου να κλείνεις
που έμοιαζε σταγόνα της βροχής
Όχι πως δεν μου άφησες σημάδι
Όχι πως δεν τ’ αγάπησα βαθιά
Όχι ότι ανήκω στο σκοτάδι
και δεν λαμβάνω φως απ’ τα φιλιά
Όχι το ότι πέρασαν τα χρόνια
και ξέχασα το πόσο σ’ αγαπώ
αφού σου είχα πει: σε θέλω αιώνια
αφού είσαι ο λόγος που κρατώ
ετούτες τις λευκόχρωμες σελίδες
που πίσω τους στενάζει μιαν αυγή
που αναρωτιέμαι πόσα μπόρεσες και είδες
στις λέξεις που έχω σφάξει στη σιωπή
Σαν όνειρο κοιτώ τα περασμένα
σαν θείο δώρο που μου χάρισε ο Θεός
Μα τώρα είναι όλα γυρισμένα
αφού είσαι, όπως είμαι, …μοναχός…
