Συνομιλία

 

… : …

Χ:  Γιατί δεν μιλάς;

… : Γιατί αισθάνομαι

Χ: Κι όταν μιλάς;

… : Μοιράζομαι

Χ: Δεν είναι ανώτερο να μοιράζεσαι;

… :Θέλεις το στέμμα ή ένα πετράδι;

Χ : Κι όταν αισθάνεσαι;

… : Αφιερώνομαι

Χ : Πού;

… : Στην Ύπαρξή σου

Χ : Πώς;

… : Όπως θες

Χ : Κι αν θέλω να μιλάς;

… : Δεν θα με κατακτήσεις ποτέ…

(από τον Άγνωστο Χ…)

Άγνωστος Χ... Απόσυρση

Με παίρνει η ζωή

με θανάτου σημάδι

σε υπόγειες ώρες

τις μέρες ξεχνώ

κι όπως σβήνει η φύση

μες στη μνήμη μου ίση

η αγάπη η δική σου

και η θέση η κενή σου.

Ακουμπώ, δεν αγγίζω

το γεμάτο τραπέζι

έχει φύγει η πείνα

και η δίψα καιρό

κατοικεί στην ψυχή μου

και σε κάθε μου σκέψη

η μορφή σου ένα χάδι

η φωνή σου ηχώ

μίας άλλης πατρίδας

πιο ξένης από ξένη

σαν να πέρασαν αιώνες

που ζούσα εκεί

κι όπως μπαίνει εντός μου

κομματιάζει σε χώρες

ένα νου που γυρίζει

σαν φεγγάρι τη γη.

Άγνωστος Χ...

Να ’σαι τάχα ένα πνεύμα στης  ζωής μου τη ζάλη;

Να 'σαι λέει ένα ρόδο από κήπο ανθηρό;

Να 'σαι  λέξη  κρυμμένη που στα στήθη της πάλλει

το φιλί το ατόφιο;  ένα κύμα αλμυρό;

Να ’σαι άραγε αχτίδα απ’ αγάπη χαμένη;

Να ’ σαι ό,τι μου κρύβει ή κρατά φανερό

μία μοίρα- υπόγειο νερό που σωπαίνει

ώσπου βρει τη μιλιά της σε καινούργιο καιρό;

Να ’σαι τάχα η ελπίδα που στα σπλάχνα κοιμίζω

κι όταν χάδι ζητάω την ξυπνώ κι είναι εκεί;

Να ’ σαι όλο το φως που στον κόσμο αντικρίζω;

Να ’σαι τάχα η αγάπη; της καρδιάς μου η ψυχή;

Το ξετύλιγμα του Άγνωστου Χ... σε πλήρη εξέλιξη... !

Άγνωστος Χ...

Το τι κρατώ, το τι πετώ και τι στο τέλος χάνω

σημάδι γίνεται μαβί κι ό,τι ακουμπά μαυρίζει

ώσπου να έρθει μάτια μου εκείνος π’ αγαπώ

με την καρδιά στο κόκκινο και βλέμμα που ροδίζει.

Τότε θα γίνω ένα κλαδί σε πράσινη κοιλάδα

’κει ν’ ακουμπά,  ’κει να ριγεί, ’κει να μου γίνεται ταίρι

στη νύχτα και στο πρώτο φως στου ήλιου την ικμάδα

να φεύγει  και να μου  ’ρχεται άγριο περιστέρι.

Ειρήνη η αγάπη του, πόλεμος το φιλί του

κι ο έρωτας  ιερή πομπή στης μάχης τον παλμό

κινάει όλα τα σύμπαντα η θεϊκή πυγμή του

καθρέφτης μες στα μάτια μου κι η εικόνα του εγώ.

... be yourself no matter what they say...

Ημέρα Γάμου

Ω αγάπη μου,  φοβάμαι.

Ο ήχος έχει σταματήσει σε εκείνη την ημέρα

και αυτές οι εικόνες ξετυλίγονται ξανά

και ξανά. Γιατί όλα εκείνα τα δάκρυα,

η άγρια θλίψη στο πρόσωπό του

έξω από το ταξί;  Ο χυμός

του θρήνου έχει καταπνίξει

τους φίλους μας στα σκαλοπάτια.

Κραυγάζεις πίσω από την πολυώροφη τούρτα

σαν νύφη εγκαταλελειμμένη

που συνεχίζει, αποτρελαμένη,

και υποφέρει την ιεροτελεστία.

Όταν πήγα στο αποχωρητήριο

υπήρχε μία σαϊτεμένη καρδιά

και μια επιγραφή αγάπης.

Άσε με να κοιμηθώ στο στήθος σου ως το αεροδρόμιο.

 

Seamus Heaney

Μετάφραση: Μαρία Ανδρεαδέλλη