Να ’σαι τάχα ένα πνεύμα στης ζωής μου τη ζάλη;
Να 'σαι λέει ένα ρόδο από κήπο ανθηρό;
Να 'σαι λέξη κρυμμένη που στα στήθη της πάλλει
το φιλί το ατόφιο;
ένα κύμα αλμυρό;
Να ’σαι άραγε αχτίδα απ’ αγάπη χαμένη;
Να ’ σαι ό,τι μου κρύβει ή κρατά φανερό
μία μοίρα- υπόγειο νερό που σωπαίνει
ώσπου βρει τη μιλιά της σε καινούργιο καιρό;
Να ’σαι τάχα η ελπίδα που στα σπλάχνα κοιμίζω
κι όταν χάδι ζητάω την ξυπνώ κι είναι εκεί;
Να ’ σαι όλο το φως που στον κόσμο αντικρίζω;
Να ’σαι τάχα η αγάπη; της καρδιάς μου η ψυχή;
Το ξετύλιγμα του Άγνωστου Χ... σε πλήρη εξέλιξη... !
