Το τι κρατώ, το τι πετώ και τι στο τέλος χάνω
σημάδι γίνεται μαβί κι ό,τι ακουμπά μαυρίζει
ώσπου να έρθει μάτια μου εκείνος π’ αγαπώ
με την καρδιά στο κόκκινο και βλέμμα που ροδίζει.
Τότε θα γίνω ένα κλαδί σε πράσινη κοιλάδα
’κει ν’ ακουμπά,
’κει να ριγεί, ’κει να μου γίνεται ταίρι
στη νύχτα και στο πρώτο φως στου ήλιου την ικμάδα
να φεύγει και να
μου ’ρχεται άγριο περιστέρι.
Ειρήνη η αγάπη του, πόλεμος το φιλί του
κι ο έρωτας ιερή
πομπή στης μάχης τον παλμό
κινάει όλα τα σύμπαντα η θεϊκή πυγμή του
καθρέφτης μες στα μάτια μου κι η εικόνα του εγώ.
... be yourself no matter what they say...
