Στις μέρες που φεύγουνε
χιόνια
σπαρμένα
σ’ εκείνες που έρχονται
βαθιά
σιωπή
κι αν πάνε τα χρόνια
σκιάχτρα, τελώνια
κι όσα ζυγώνουν
λήθη,
ενοχή
μια σκέψη μετράει
φόβος
δεν τη χωράει
μια πλήρη εικόνα
εντός κατοικεί
το μάταιο έχει στερέψει
με
την κρύφια έξη
και προβάλλει καθάρια
η πράξη
– ίδια ευχή
Όσα έρχονται φεύγουν
όσα δίνονται έχουν
ένα χρώμα που πάντα
κάπου γύρω θα
ζει.
