Κανένα τραγούδι ποτέ δεν με τρόμαξε περισσότερο.
Ακόμα κρατώ στιγμές και όπως κάποιοι λένε...ζωγραφίζω....
Προσπαθώντας χθες να μεταφράσω ένα ποίημα μου έδωσε μια γνώριμη εικόνα, από αυτή το ποίημα παρακάτω.
Αφιερωμένο
Οι μήνες περνάνε
αργοσβήνει η ματιά σου
τα χείλη ξεχνάνε
της μέθης γλυκό
το μόνο που μένει
στο χρόνο ριγμένη
της μνήμης μια εικόνα
σε ποτήρι σταγόνα.
Διαβάζω τυχαία
για ζευγάρια άλλα, νέα
και γι΄ άλλα που μείναν
για πάντα μαζί
κι αν χωρίσαν οι δρόμοι
και είμαστε μόνοι
μαζί τους κρατάμε
το ίδιο σκοινί.
Η καρδιά μας το ξέρει
όταν γελά, υποφέρει
απ’ το άγγιγμα εκείνο
που μιλούσε ως ψυχή:
Δυνατά το ένα χέρι
σαν να κράταε μαχαίρι
κι έκοβε απ’ το άλλο
κάθε ξένη αιχμή.
