Εμείς

-Σε νεφελώδη νου
σκέψεις σπάζουν και αντανακλούν-


Με δέντρα αιώνια μοιάζουμε
με τις ρίζες κατάσαρκα χωμένες
κι ένα προορισμό που δεν δεχόμαστε.

Ο φλοιός σκληραίνει
καθώς οι αγέρηδες γδέρνουν
τα φύλλα μας,
κάποια παρασύρονται εύκολα ενώ
άλλα τα παίρνουμε μαζί μας
ως τη μεγάλη φωτιά.

Αυτές τις ημέρες σουρουπώνει γρηγορότερα
-δεν είναι ότι γεράσαμε, όχι ακόμα,-
είναι που επιθυμούμε να βολευτούμε στα σκοτεινά,
νωρίτερα…

Τη νύχτα κοπάζει ο αέρας
κι εμείς
λησμονούμε ό,τι χάσαμε.

Το πρωί
σαν βλέπουμε τα φύλλα λιγότερα
θυμόμαστε ξανά,
γι’ αυτό και η βιασύνη της σκοτεινής σιγαλιάς
μας κυριεύει.

Την αγαπάμε τη νύχτα
με την αμυδρή συντροφιά των άστρων
και δη την καλοκαιριά
με τα ρομαντικά τζιτζίκια·
κι ας μην μας παίρνει ο ύπνος
και ας μας τυραννά το ξενύχτι
κι ας βυθιζόμαστε κάποτε σε
αγριεμένα όνειρα.

Οι ρόζοι μας ξέρουν καλά τις τσαπιές της ημέρας,
γνωρίζουν τι κάνει ο άνθρωπος στη νιότη και στη βιάση·
τα δίχτυα ακόμα παραμονεύουν τους καρπούς μας.

Ελιές μας είπανε
και λάδι μας τραβάνε
απ’ το προσκύνημα της Άνοιξης ως
τις βέργες του Χειμώνα.

Αγαπάμε τη νύχτα
κι ας μην κοιμόμαστε ποτέ
κι ας μην χάνουμε τα φύλλα σαν τους άλλους.
Αγαπάμε τη νύχτα γιατί μας κρύβει
και μπορούμε ευκολότερα να πεθάνουμε.




Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Αντίποδες - Μελβούρνη – Αυστραλία 2010

.