Με τον ήχο της απώλειας

Είναι μια θάλασσα οι συνειρμοί

στην άκρη της αβύσσου

κι εσύ που τόσο πίστεψες

Αγάπη το θαύμα σου

εσύ που τόσο θυσιάστηκες

δεν έχεις πια ανάσα να αντέξεις



Εσύ που τόσο δόθηκες

προδόθηκες

κάπου εκεί

ανάμεσα στους πόθους και στα έργα

Κι έρχονται τώρα τα δειλινά

μελανιασμένα

κι έρχονται οι Ανοίξεις

δίχως λουλούδια στις αυλές

και φεύγουν

όπως τα πουλιά που απομακρύνονται

κάθε Σεπτέμβρη

όπως τα χρόνια

τέλη Δεκέμβρη

όπως τα καράβια

φεύγουν



Φεύγουν

όλα φεύγουν

ούτε εμείς θα μείνουμε

έχουμε από καιρό αποδημήσει

μέσα μας

έχουμε μέσα μας ξεχαστεί

έχουμε σιωπήσει

έχουμε φοβηθεί

έχουμε πικραθεί

έχουμε μετανιώσει



Μέσα μας

έχουμε βυθιστεί

με τον ήχο της απώλειας.

 

Λευκές σελίδες

Λευκές σελίδες.

Τι εύκολα που στο word ανοίγονται.

Στις μέρες του βορρά ομοιάζουν

καθώς ξετυλίγονται στο χρόνο του αρκτικού.

Τόση απόσταση κρατούν απ’ της ζωής,

ημέρες που επίπονα φύονται .



Λευκές, κι ύστερα γίνονται σελίδες λερωμένες

χαλασμένες, ατιμασμένες

άδικα βασανισμένες

ενόσω ο δήμιος περνάει στην επόμενη

εκτίουν ποινή άδικου λόγου.





Κάθε φορά που προσεγγίζει του φωνάζουν:

Όχι, δεν φταίξαμε εμείς.

Όχι.

Είναι τα σφάλματά σου με τις δυσοίωνες αποβλέψεις

σπάνε τους χώρους κι εμείς σαν καθαγίασμα στεκόμαστε.

Ενύπνιο άσμα ψυχής.

Τα φτερά σου είμαστε, μην μας στηλιτεύεις.

Λευκά, να πετάξουμε στην ελευθερία σου.

Μα είναι οι στιγμές κουρασμένες μακριά τους

και αφημένος πέφτει προς τσαλάκωση.



Δήμιοι και θύματα εναλλάσουνε διαρκώς θέση.

Έτσι ξημερώνονται μέρες υπόλευκες.

Έτσι βραδιάζονται πρωινά

μέσα από υπόγειες ελλείψεις

ζώντας ζωή μισή, αγνοώντας σαν από νόμο

την ολόκληρη.



Αναβιώνεται η ανθρωπότητα πίσω από μοναχικές εκλάμψεις

και μένει πάντα μακριά το βίωμα της πραγματικότητας.

Η ζωή κάτω από τις στέγες αλλοιωμένη

φοβισμένο ζαρκάδι στην κάνη που ανά πάσα στιγμή εμφανίζεται.



Όλοι εσείς που από αγάπη φωτιστήκατε

Μην αφήσετε το μαύρο της ψυχής

μελάνι να γίνει.

Dream of Flying

Τη ζωή συλλαβίζω

Μια στιγμή δεν ορίζω

Νοσταλγία στη μοναξιά

Θα ρθει η μερα

Να πετάξω μακριά



Κι έρχονται τα όνειρα τις νύχτες με πονούν

Κι έρχονται τα σύννεφα το φως τους κατακτούν

Έρχεται η άνοιξη δίχως προορισμό

Έρχοντα τα μάτια σου που δεν μπορώ να δω

Έρχονται τα μάτια σου

Έρχονται τα μάτια σου

Έρχονται τα μάτια σου

Που δεν..

Έρχονται τα μάτια σου

Έρχονται τα μάτια σου

Έρχονται τα μάτια σου που δεν μπορώ να δω



Τη ζωή ατενίζω

Απ το φως σου γεμίζω

Ελπίδες μου κρατουν συντροφιά

Θα ρθει η μέρα

Να πετάξω ψηλά



Κι έρχονται τα όνειρα τις νύχτες με πονούν

Κι έρχονται τα σύννεφα το φως τους κατακτούν

Έρχεται η άνοιξη δίχως προορισμό

Έρχοντα τα μάτια σου που δεν μπορώ να δω

Έρχονται τα μάτια σου

Έρχονται τα μάτια σου

Έρχονται τα μάτια σου

Που δεν..

Έρχονται τα μάτια σου

Έρχονται τα μάτια σου

Έρχονται τα μάτια σου που δεν μπορώ να δω



Κι έρχονται τα όνειρα τις νύχτες με πονούν

Κι έρχονται τα σύννεφα το φως τους κατακτούν

Έρχεται η άνοιξη δίχως προορισμό

Έρχοντα τα μάτια σου που δεν μπορώ να δω

Έρχονται τα μάτια σου

Έρχονται τα μάτια σου

Έρχονται τα μάτια σου

Που δεν..

Έρχονται τα μάτια σου

Έρχονται τα μάτια σου

Έρχονται τα μάτια σου που δεν μπορώ να δω



Τη ζωή ζωγραφίζω

Με χαρές που χαρίζω

Θα μαι εκει που θα θες αγκαλιά

Θα ρθει η μέρα

Να βρεθούμε κοντά

Κοντά.

                                                                   αφιερωμένο

Τακτοποίηση

Χρόνος αντιστρεφόμενος.

Τα χείλη ξέχασαν τη γλώσσα

εκείνη τα δόντια

το πόσο όμορφα κρυβόταν κι έπαιζε μαζί τους.

Χρόνος νηνεμίας.

Μία απόφαση καλά ριζωμένη

όπου υπάρχει θέληση.

Τα όντα εντός μου ξεκουράζονται.

Τα όντα είναι εγώ στις διαλύσεις μου.

Απόψε μαζεύτηκαν γύρω από την κοιτίδα της ζωής μου.

Καπνίζουν την πίπα της ειρήνης

σαν να βρίσκονταν σε καταυλισμό

καταμεσής ενός δάσους, μεσάνυχτα,

λίγο μετά τη μάχη

κι εγώ ησυχάζω

μαζεύω τις κλωστές μου απ' τα μανίκια,

τα μπατζάκια, το πέτο της καρδιάς,

κυρίως από εκεί.



'Ολα τακτοποιούνται με τον καιρό

όλα παίρνουν τη θέση τους

ακόμα και αυτή η πολύπλοκη ζωή μας

τελειώνει.

Όσα ποτέ δεν είπαμε

Πόσο όμορφοι οι αγροί το φθινόπωρο, με τον ήλιο ακόμα να λάμπει,

Μα εμείς σαν τυφλοί τ’ απαρνιόμαστε, γιατί ο θάνατος μέσα μας λάμνει•

Κι αν με κόπο τα χείλη μας σκάσουμε, κι αποδεχθούμε την εύθυμη μέρα,

Τα σωθικά μας βαριά ματώνουνε, γιατί δεν λέμε την αλήθεια ως πέρα.



Της αγάπης της πρώτης η φλόγα μας τέμνει, με το φως ριζωμένο βαθιά•

Κι απ’ το ψέμα του πόνου η αγωνία μας μένει, ο κόσμος μην δει την νυχιά.

Έτσι χρόνια η ζωή μας ξεφτίζει πίσω από μάσκες και ήχους γιορτής,

Καθώς η καρδιά μας από θλίψη σαπίζει, απ’ τις πράξεις αυτές της σιωπής.



Το μόνο που αντλούμε μια κουτή υπερηφάνεια, από ένα στήθος που σπάει η καρδιά•

Πόσο ο κόσμος θα έμοιαζε αλήθεια στα ουράνια αν φανερώναμε τα σωθικά!

Όμως ζούμε ανταλλάσσοντας τ’ ολοζώντανο ψέμα μεταξύ μας σαν κάτι ιερό,

Ενώ τρώει της καρδιάς μας τις χρονιές ένα-ένα, κάθε τι που κρατάμε κρυφό.



Θυσία το σώμα σε λερό βωμό γέρνει, ή ναό απώτερης γης,

Εις υγείαν των δογμάτων κρασί στα φέρετρα φέρνει, θεαθήναι μιας τάχα γιορτής•

Έτσι νικάμε κι αντέχουμε με μια ξέμακρη μνήμη, τα καταφέρνουμε παραδόξως καλά,

Όμως οι καρποί του αιώνα πεθαίνουν χειμώνα απ’ τον πάγο που σπάει την καρδιά.


                                               Henry Lawson
                              Μετάφραση :  Μαρία Ανδρεαδέλλη

Μη χάσετε αυτήν την ερμηνεία...! Μοναδική J.H. .

Λόγια Αγάπης

Απόψε τρεμοσβήνουνε τ’ αστέρια

στη φύση έχει πέσει σιγαλιά

στα όνειρα ψάχνω τα δυο σου χέρια

μέσα στο νου μου αστράφτει μια ματιά.

Απ’ όλα όσα πόθησα να ζήσω

ήσουν εσύ το πιο αληθινό

μια νύχτα σαν ετούτη εγώ θα σβήσω

όπως κομήτης που διαπερνά τον ουρανό.

Κι αν είν’ θολό απόψε το φεγγάρι

είναι που χάνεται κι αυτό στο παρελθόν

η μνήμη ήρθε πάλι να με πάρει

να ξαναζήσω όλα εκείνα στο παρόν.

Αγαπηθήκαμε στη μέση ενός πελάγους

μα η βάρκα μας εζήλεψε πολύ

γι’ αυτό και μας θρυμμάτισε σαν πάγους

λίγο μετά το δεύτερο φιλί.

Κι αν είν’ θολό απόψε το φεγγάρι

και αν μακριά μου ο χρόνος σ’ έχει πάρει

μέσα σ’ αυτό βλέπω ξανά το πρόσωπο σου

και λόγια αγάπης ψιθυρίζω στο λαιμό σου.

Από το δίσκο Θάρρος ή Αλήθεια... αφιερωμένο στον άνθρωπο που είναι... και το Θάρρος και η Αλήθεια :)

Το κέλυφος

Κάθε νύχτα παραβιάζω το κέλυφος της αγάπης σαν να ήταν φιστίκι.

Το ανοίγω στα δύο να βρω την ψίχα κι εκείνο μου γδέρνει τα νύχια.

Θα μπορούσα να αλλάξω συνήθεια και είδος ώστε να περιοριστώ

στο ξεφλούδισμα ενός αθώου φιστικιού ανατολής

όμως δεν είναι αθώα η αγάπη μου ούτε υστερεί σε απαιτήσεις.



Κάθε νύχτα σαν να ’ναι η ώρα της σιγής

ερημική ακολουθία συνηθειών

παίρνει αργά-αργά τη θέση μιας αόρατης γαλήνης.

Είναι τότε που κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια, τη ζωή στο μέτωπο.

Είναι τότε που σωπαίνω, που νικώ το Εγώ, που απομακρύνομαι

ίσως γιατί φοβάμαι μήπως εκείνο το κέλυφος που τόσο βίαια σπάω

ενωθεί ξαφνικά και εντός του

με κλείσει.




 

Όχι

Όχι πως δεν λαχτάρησα να έρθω

Όχι το πώς δεν θέλω να σε δω

Όχι πως δεν αισθάνθηκα το πένθος

Όχι πως είναι κρύος ο καιρός

Όχι ότι δεν άκουγα ν' ανοίγεις

τις πύλες της καρδιάς να με δεχθείς

το άρωμά μου μες στα χέρια σου να κλείνεις

που έμοιαζε σταγόνα της βροχής



Όχι πως δεν μου άφησες σημάδι

Όχι πως δεν τ’ αγάπησα βαθιά

Όχι ότι ανήκω στο σκοτάδι

και δεν λαμβάνω φως απ’ τα φιλιά

Όχι το ότι πέρασαν τα χρόνια

και ξέχασα το πόσο σ’ αγαπώ

αφού σου είχα πει: σε θέλω αιώνια

αφού είσαι ο λόγος που κρατώ



ετούτες τις λευκόχρωμες σελίδες

που πίσω τους στενάζει μιαν αυγή

που αναρωτιέμαι πόσα μπόρεσες και είδες

στις λέξεις που έχω σφάξει στη σιωπή



Σαν όνειρο κοιτώ τα περασμένα

σαν θείο δώρο που μου χάρισε ο Θεός

Μα τώρα είναι όλα γυρισμένα

αφού είσαι, όπως είμαι, …μοναχός…

Τελικά

Τ’ ανήσυχα φαντάσματα της Ωκεάνιας νύχτας, από πόλη κι ερημιά έχουν εκλείψει•
Το πνεύμα μου στην πρωινή δροσιά ζητάει να ξαναζήσει, παρότι πέθανε στο ήλιου τη δύση•
Το ποτάμι είναι βαθύ, τα ρεύματα ισχυρά, το χορτάρι πράσινο, φτάνει αρκετά ψηλά,
Κι έτσι ο κόσμος γαλήνια θα σκεφτώ ωραίος είναι τελικά.

Φως πάθους σε ονειροπόλα μάτια, και μια σελίδα αλήθειας αποστηθισμένη,
Απ’ το πνεύμα που νόμιζα νεκρό η άκρατη συγκίνηση καρδιάς ψυχρά μεγαλωμένη,
Ένα τραγούδι που ταξιδεύει στην καρδιά του συντρόφου, κι ένα δάκρυ περηφάνιας που κυλά--
Και η ψυχή μου δυνατή! και ο κόσμος για μένα ένας σπουδαίος κόσμος τελικά!

Άσε τους εχθρούς μας στα συντρίμμια τους, στην ντροπή ή το λάθος που τους ορίζει
(Είναι πικρός ο άνθρωπος πως φταίει όταν γνωρίζει)•
Το σκοτεινότερο μας παρελθόν ας μένει σκοτεινό, και ας θυμόμαστε μονάχα τα καλά•
Διότι, γλυκιά μου, πρέπει να πιστέψω ότι ο κόσμος μας μειλίχιος είναι τελικά.

Πιθανόν το θεώρησα υπερβολικά απλό, και τυφλός να στάθηκα ίσως•
Μα θα κρατώ το πρόσωπο στο ανατέλλων φως, ακόμα κι αν ο διάβολος στέκεται από πίσω!
Ακόμα κι αν ο σατανάς ξοπίσω μου σταθεί, δεν θα δω τη δική του σκιά,
Μα θα διαβάζω το μέλλον στου πρωινού τα αστέρια ενός αθώου κόσμου τελικά.

Ξεκουράσου, κορίτσι, τα μάτια σου φθαρμένα -- έχεις πάρει τη χείριστη πλεύση μακριά--
Το φάντασμα του ανθρώπου που ίσως υπήρξα εγκατέλειψε την καρδιά μου σή-μερα•
Θα ζήσουμε για τη ζωή και τα άριστα που φέρνει ώσπου να πέσει του λυκόφωτος μας η σκιά•
Η καρδιά μου δυναμώνει, και ο κόσμος, γλυκιά μου, είναι θαυμάσιος κόσμος τελικά.

                                                    Henry Lawson

                                    Μετάφραση :  Μαρία Ανδρεαδέλλη

 

 

 

 

 

 

Η φωνή σου

Σκίρτημα η φωνή σου


Στους διαύλους του νου ταξίδεμα

Στην ισορροπία του σύμπαντος ίλιγγος από νότες

Χρώμα του ήχου που δεν ονειρευόμουνα να δω



Με γεμίζει

σαν βαμβάκι το κενό μαξιλάρι

Με διαπερνά

σαν κλωστή που συνενώνει σκισμένο ύφασμα

Με ξαφνιάζει

σαν αστραφτερό διαμάντι σε μεταποιημένο κόσμημα



Η φωνή σου δεν είναι κάτι άλλο από εσένα

Από την ουσία των πραγμάτων

Με περιβάλλει όπως η σκέψη σου

αγκάλιασμα

στο μοναχικό μου βράδυ



Ξενύχτησα απόψε με την πνοή

να θυμάται την απουσία σου

ενώ ήσουν εδώ

Φωνή δίχως σώμα

Σκέψη στο όριο της φαντασίας

Πραγμάτωση καθολική

Η φωνή σου

που τις χορδές πάλλει της καρδιάς μου

ήταν εδώ να μου μιλά….



Η φωνή σου Ήλιος

ο ουρανός, και η γη και η σελήνη

Το αγαπημένο μου σύμπαν

Η φωνή σου

ο ρυθμός που παίρνει η ζωή μου

στο άκουσμα της

Η φωνή σου

ο ήχος της ψυχής που αγαπώ…

Ήλιος με θέλησε

Ήλιος με θέλησε, ήλιος με παίρνει
με ανοιξιάτικο γαλάζιο φως.
Τώρα στο πέρασμα τι μ’ απομένει
από τα όνειρα που είχα μπρος;

Πότε τραγούδησα χαράς σημάδι;
Πότε με άγγιξε γλυκιά πνοή;
Μέσα στον ύπνο μου βρήκα το χάδι
κι όλος ο ξύπνιος μου μια προσευχή.

Όλες οι μέρες μου ιερές εικόνες
γλυκά τις φίλησα, μα μοναχή.
Όλες οι νύχτες μου μικροί αιώνες
σαν αποκάλυψης μια διδαχή.

Σαν επιστέγασμα των όσων είδα
σαν επιβράβευση στην προσμονή
ο ήλιος νίκησε την καταιγίδα
ο ήλιος έδειξε επιμονή.

Κι όσα ονειρεύτηκα έγιναν ξένα
και όσα πόθησα δεν καρτερώ.
Ήλιος με θέλησε κι έγινε ένα
με την λαχτάρα μου και τον καημό.





Καλό αισιόδοξο μήνα!

Conflict

Αυτή η άρνηση... ιδανικά τρώει τα χέρια...


Όχι! Δεν είμαι εγώ αυτή!
Εγώ, με τον γνήσιο εγωισμό γεννήθηκα άνοιξη για να φυτευτώ ώριμη πλέον το επόμενο φθινόπωρο.
Εσύ, μιλάς συνέχεια για κάποιο καλοκαίρι που λίγους χειμώνες αργότερα μαράθηκε στιγμιαία για να ζήσει αιώνια.
Δεν το δέχομαι!
Εγώ θα ζήσω όσο μου αρέσει!
Μη με καταδικάζεις εμένα στη φθορά μιας αιωνιότητας.
Κουράζομαι. Βαριέμαι. Λιποθυμώ. Πεθαίνω.
Το έχω το δικαίωμα!
Μην μου στερείς την αμαρτία της ατέλειας.
Την θέλω όλη δική μου!
Και άσε με επιτέλους να γράφω ό,τι θέλω!
Και όπως το θέλω!

...να μιλάω και να διαπληκτίζομαι μόνη μου…ως συνήθως…

Ας κρατηθούμε

Σαν τι να είναι εκείνο που σου επιτρέπει να κρατιέσαι ζωντανός και όρθιος όταν όλα έχουν χαθεί;

Η ελπίδα; η αγάπη; η πίστη; το όραμα; όλα αυτά; τίποτα από αυτά αλλά κάτι άλλο;
Ισχνές αγελάδες, κρίση, πόλεμοι, απεργίες, απολύσεις, δυσθυμία, αυτοκτονίες, ξενιτεμός.

Σάββατο βράδυ. Δεν βρίσκω θέση να παρκάρω. Τις άλλες μέρες οι δρόμοι γύρω από το σπίτι άδειοι, σχεδόν όλες οι μεριές δικές μου, μου φωνάζουν να διαλέξω που θέλω να αράξω.
Απόψε κάνω κύκλους γύρω από το τετράγωνο. Γύρω από τα τετράγωνα, τα τρίγωνα, τις πλατείες. Κάνω γύρους γύρω από τη ζωή μου. Το μυαλό μου γυρίζει κυκλικά και ενίοτε ελλειπτικά.

Τι είναι αυτό που σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα ενώ τα θυμάσαι όλα και να γράφεις…να γράφεις…να γράφεις…όσα ποτέ δεν θέλησες να πεις;

Η γη ακόμα γυρίζει;
Ας κρατηθούμε από κάπου.
Κάποτε θα επιστρέψει.

Καμένα

Δεν έμεινε μέρα χωρίς να θρηνήσω την ύπαρξη

Μακριά απ’ το κέρας της Αμάλθειας

Ζωή έφηβη

Έβλεπα τα μηδενικά να πέφτουν από τον ουρανό

Ένα-ένα

Σ’ ένα τοπίο ασέληνο

Σε ένα τόπο κέρινο

Έμαθα να μεθώ

Ώστε ν’ αγγίζω το φως πριν φύγει

Σκληρή δούλεψη σε ασμίλευτο καιρό

Χρόνια πέρασαν για να δω πως

Δεν έμεινε μέρα να πενθώ

Όλα καμένα

Περιστέρι

Στις γαλάζιες νότες της νύχτας

Αφήνομαι

«Είσαι ένα καρδιοχτύπι»*

Παίζει στο μυαλό μου

Ξανά και ξανά

Είναι τόσο σκληρή η τόσο έντονη

εναλλαγή συναισθημάτων

που απλόχερα μου προσφέρεις.



Απόψε πίνεις μακριά μου.

Αν ήσουν κοντά θα με έπινες

Κι εγώ θα μεθούσα



«Είσαι ένα περιστέρι»*

Ακούω

Είμαι ένα περιστέρι,

Παραδέχομαι

Δεν θα με πιάσεις ποτέ.








* στίχοι Νίκου Καρύδη







ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ !

Σαββατόβραδο

Σάββατο βράδυ με τα φώτα πληγωμένα

Βραδιάζει πλέον κάθε μέρα στις επτά

Γίναν τα όνειρα καΐκια σαπισμένα

Και ξεχασμένα σε μιαν άγνωστη στεριά



Σάββατο βράδυ πάνω απ’ τα άδειο μου ποτήρι

Και το μπουκάλι με κοιτάζει ειρωνικά

Η σκέψη τρέχει σαν καινούριο τρεχαντήρι

Πάνω από κύματα σ’ απύθμενα νερά



Να ’σουνα εδώ και πάλι

Να σε σφίξω στην αγκάλη

Κι ένα βλέμμα είναι αρκετό

Να ’μασταν οι δυο μας ένα

Με προορισμό λιμένα

Που στους κάβους γράφει «Σ’ αγαπώ»



Να ’σουνα εδώ το κρύο

Που μ’ αγγίζει σαν αστείο

Που το γκρέμισε νους και καρδιά

Θα έκαιγε τα περασμένα

Δεν θα έλειπε κανένα

Φως απ’ τη θολή μου τη ματιά



Κορώνη, 22.8.2012

Η μουσική στο βίντεο έρχεται κόντρα με τον ήχο των στίχων μου, αλλά ας πάμε και λίγο έτσι, έτσι...για αλλαγή... :)

T' αυγερινού

Ένα μου όνειρο το όνομά σου

Και η αξία του παντοτινή

Ήλιος κι ασέληνη νύχτα η ματιά σου

Φωτιά και ξάστερο πνεύμα η πνοή



Η παρουσία σου μες στα σκοτάδια

Της μαύρης ύπαρξης που διανύω

Βάλσαμο κι άνοιξη στα φυλλοκάρδια

Λουλούδι που άνθισε μόνο για δύο



Κρατώ την έγνοια σου κρατώ την όψη

Του αυγερινοστόχαστου γλυκιά μιλιά

Απ’ τα σημάδια μου η μόνη κόψη

Μ’ αγάπη που έγινε κι από φιλιά



Χαρίζω τ’ όνομα δίνω κι εμένα

Δεν μου χρειάζονται έχω ψυχή

Εκείνο που ήθελα ήταν εσένα

Μα με αρνήθηκες για μια στιγμή



Κι αν πρώτη έφυγα, πίσω από βέλο

Κι αν δεν περίμενα ούτε λεπτό

Γνώμη που άλλαξες, είναι που θέλω

Αγάπη ακέραιη, μόνο αυτό

Πίσω απ' τα όνειρα

Σε τοίχους δεν θα κρύψω τη στιγμή μου

σε μεθυσμένα λόγια να γελώ

μια κιβωτό ψάχνω στην ύπαρξή μου

που θα με σώσει απ’ το χρώμα το χλωμό.



Η άνεση του καναπέ με καταβάλλει

κι αν μαστιγώνω με ήχους τη σιωπή

είναι που δε χωρώ στον ύπνο μου και πάλι

μια νέα έφοδο θα κάνω στη ζωή.



Αν τύχει και με δείτε ν’ αλητεύω

σε πλούσια σκαλιά και γειτονιές

είναι που μες τη λύπη μου γυρεύω

την Άνοιξη που πνίγηκε σ’ αυτές.



Κι αν στάχτη βλέπουνε στους δρόμους που πηγαίνω

κι αν μου γυρίζουνε την πλάτη οι πολλοί

πάντα ο πόθος θα με κάνει ν’ ανασαίνω

για ένα πράσινο κλαδάκι στην αυλή.

Πρόσκληση

Οι Εκδόσεις Μετρονόμος, η Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης Ποιείν

και η Περιοδική Έκδοση Στοχασμού Intellectum

σας προσκαλούν

την Τετάρτη 4 Ιουλιου 2012, στις 20.00

στο Floral, Θεμιστοκλέους 80, Πλατεία Εξαρχείων

στην παρουσίαση των βιβλίων

της νέας εκδοτικής σειράς του Μετρονόμου, «Ποιείν»:

Σωτήρης Παστάκας, «Παραπάτημα στη Χαρά»

Μαρία Ανδρεαδέλλη, «21 ποιήματα από την Αιχμαλωσία του Ανέκφραστου»/

«21 poems of the Captivity of the Inexpressible

Γιάννης Γκούμας, «Ανθολογία 1985 - 2012»

καθώς και των περιοδικών

Αλμανάκ Ποιείν 2011

Intellectum / 16σελιδο Ποιείν, τεύχος 9

Είσοδος Ελεύθερη



Στις γυμνές κορφές των λόγων

Ένα όνομα σπασμένο σε ψηφίδες

Μία εικόνα που φαντάστηκες, δεν είδες

Ένας ήχος που θυμίζει κομπολόι

Περιστρέφουν τη ζωή μου σαν ρολόι



Ένα άγγιγμα που δίνει φως στο σκότος

Μια ανάσα που διαχέεται σαν κρότος

Ένα φίλημα σαν όνειρο που είδα

Διαταράσσουν του μυαλού μου την πυξίδα



Κι ύστερα γίνονται τα σύννεφα ιδέα

που στάζουν μέσα μου, γλυκόπιοτη παρέα

ύστερα η λάμψη κάποιας φλόγας με φωτίζει

κι όλο το σώμα με ενέργεια γεμίζει



Ύστερα τρέχουμε με καλπασμό αλόγων

σε άγρια δάση, στις γυμνές κορφές των λόγων

με παραλήρημα τούτης της γης η ζήση

έτσι κι ο έρωτας γωνιά της δεν θ’ αφήσει



Ένα υπόγειο και αντίκρυ ένα παλάτι

στη μια μεριά του δρόμου εσύ, εγώ στην άλλη άκρη

Ψυχή που επέζησες πίσω από κάθε πλάτη

Ταξίδι ας γίνεις στης καρδιάς το δάκρυ



Τότε θα είναι πια τα σύννεφα ιδέα

θα στάζουν μέσα μας γλυκόπιοτη παρέα

το αιώνιο φως ατόφια λόγια θα μας λεει

κι όλη την άρνηση απ’ το παρελθόν θα καιει







αφιερώνεται

Όψεις πένθους

Γέρικη πόλη που ανέδυες Φως

πίσω από τα κυκλάμινα

κι εκείνα έλιωναν στο βάρος της μέρας

και σκόνη μύριζε από καμένο



Τώρα το φως νυχτώνει νωρίς στις φλέβες μας

τώρα δεν υπάρχουν σκιές, ούτε υποσχέσεις

σφιχταγκαλιάστηκαν στον κόσμο του άκαου νέφους

μαθαίνοντάς μας πως να περπατάμε με το κεφάλι

σαν σκυμμένο



Φωτίζει σιωπή η λύπη απόψε

Παραμονές αγώνα

Παραμονή στην αφετηρία

Κι όλο μου δίνεις το χέρι σου πόλη

να κρατήσω την ανάσα μου και να φύγουμε

να φύγουμε απ’ του κόσμου τα όρια

καθώς εκεί καίγονται κάθε μέρα τα άνθη σου

Εκεί

στις όψεις του πένθους…

Διαφυγή

Εξακολουθώ


Ν’ ακολουθώ τις ώρες

Μ’ ευλάβεια

Μια ώρα

Δυο ώρες

Πιο κοντά η

Διαφυγή



Ως τότε βιώνω μύθους προγόνων

Ανά κλάσμα δευτερολέπτου

Άλλος

Άλλος

Άλλος

Όλοι

Πανομοιότυπες επαναλήψεις

Κρατώ το περιστέρι μου

Το αγκαλιάζω

Το φιλώ

Το χαϊδεύω

Και δεν με νοιάζει

Τίποτε άλλο

Άλλο

Άλλο

Άλλο

Όλα

Διαφυγή

Κρόσσια

Ποτίζομαι βράχο τώρα που λείπεις…

Σχίζω σκοτάδια να βρω τη μορφή σου

-πως χαμογελούσε!-

κανένα μαχαίρι δεν κόβει

μόνο τα μάτια σου βρίσκω κρυμμένα

κάτω απ’ τα μαξιλάρια.

Μ’ αυτά μ’ άφησες να ζεσταίνομαι.

Η κουβέρτα της πνοής σου απέχει.

Δες…

Δεν είμαι ίδια.

Ξέφτισα.

Κρόσσια έμεινα.

Ένα-ένα έρχονται τα πουλιά τις νύχτες

τραβάνε και πάνε.

Λένε πως θα σ’ ανταμώσουν

έτσι κι εγώ τ’ αφήνω,

μ’ ελπίδα…

………………

Πάνε τόσες νύχτες…

Σώθηκα,

όμως δε γύρισες

κι ας μ’ έστειλα κρόσσι-κρόσσι στην πόρτα σου.

Δεν θα ξανάρθεις;

Ρωτώ κι απάντηση δεν παίρνω.

Συνήθισα πια.

Δεν περιμένω τη γεύση σου

μα να, ένα στεναγμό σα ν’ άκουσα

κ’ ήρθε βροχή από άλλους τόπους να με πνίξει.

Μακριά

Δεν είναι πολύς ο καιρός που αποκόλλησα από το στήθος το σταυρό μου

Είναι όμως πολύς ο καιρός που τον είχα ξεχασμένο να με απορροφά

Κοίτα μου λένε, δεν θα τελέψουνε ποτέ τα δάκρυα μακριά του

Όμως εγώ τον ονομάζω φόβο κι έτσι μαθαίνω να πορεύομαι

Μακριά

Στην αδεια μου σοφίτα καρτερώ τα νυχτολούλουδα ν’ ανθίσουνε

Δεν έχω χρόνο πολύ όμως δεν έχω και τι άλλο να προσμένω

Από ένα τέλος ατελεύτητο

Από ένα τέλος δικός μου

Και μια διαρκή συνέχεια

Συνέπεια μου είπαν επίσης ότι θα ορίσει τα του μέλλοντος



Όμως δεν βλέπω ακόμα τίποτα δίχως εμένα να ορίζεται

Ταυτοχρόνως τα πάντα ορίζονται εξ ορισμού από φύσης νόμους



Κάτσε καλά στη θέση σου, προειδοποιούν

Μα εγώ κουράστηκα τον ύστερο μου βίο να βιάζω για χάρη των

Έτσι πηγαινοέρχομαι όποτε με βολεύει ξεβολεύοντας αφελείς



Αφελείς όντες οι δουλοπάροικοι της φίλτατης μας Ιερουσαλήμ

Κάπου εδώ γύρω μαγειρεύουν για τους γέροντες χρόνους

Μην αδικείτε τα νοούμενα, δεν έχουν σχέση με τους δημοσιοσχεσίτες

Εκείνα απτόητα πορεύονται στον όρθρο

Και ήσυχα κοιμούνται τα απογεύματα

Και οι νύχτες με εφιάλτες δεν τους ταράσσουν



Άκριες οι φορές τώρα πια

Που ο λόγος μου στερεύει καθώς ειπώθηκε

Με χιλιάδες ορισμούς και τρόπους

Κι όμως

Συνεχίζω να ματώνω τη γλώσσα με τα δόντια μου άφοβη

Στη λαχτάρα που καρτερεί να με φαει



Κάπου εδώ περισσεύουν του μέλλοντος οι καρποί

Πληθώρα, και δεν ξέρω τι να πρωτοπιώ και τι να πρωτοφάω

Αχόρταγη και αντάμα χορτασμένη από τα ξενόφερτα γλέντια

Και τις βλαστήμιες



Αποκριά ντύθηκα, ντύθηκα χορτασμένη, ντύθηκα μωρό στην κούνια μου

Εγώ κι η μοίρα μου, ντυθήκαμε γκαστρωμένες υποσχέσεις κενές

Και καινών ανθρώπων κενά απλησίαστα

Κινηθήκαμε με λαχτάρα στις παρυφές της ευχαρίστησης όμως δεν φτάσαμε

Την ιερά παρέλευση ατοπημάτων

Παντού ο τόπος διασκορπίζεται μαζί τους

Παντού φτώχια μυαλού και συνείδησης

Παντού τα πάντα ως λένε και το είδαμε



Τούτο εδώ σαν ποίημα δεν μας θρέφει

Σαν λόγος ακέραιος υστερεί

Δεν είναι τίποτα απ’ τη μιζέρια που πτοεί τα πανανθρώπινα

Μονο πόνος είναι, μόνο απελπισία και παρέλευση

Μόνο κομένη ανάσα και καημός αχόρταγης υποταγής

Κατηφόρα χωματένιου δρόμου, κατσάβραχα όπου σπάσαμε

Τα πόδια μας



Άνθρωπε,

Στην αυτοτέλεια του σύμπαντος μην με αφήνεις μόνη

Να θρηνώ

Η Πέτρα

Δεν άνοιξε η πέτρα στη γιορτή της Πασχαλιάς.
Έμειν’ εκεί μονάχη της
στ’ ακρόβραχο να κλαίει
τα κλεισμένα μάτια των χορών.

Ακούς πατρίδα;
– Χώρα ειρηνική
κάτω απ’ το χώμα και την άμμο –
Ετούτες οι σταγόνες μείνανε
να ευεργετούν την ερημιά
και τις καλδέρες των κειμηλίων.

Ξαγρύπνησε το κύμα.
Έξω απ’ τον τόπο των λυγμών ήτανε
σαν άκουσε τη χήρα να σφαδάζει
αναμονή και ύστερο μετάνιωμα.
– Μα η μοίρα δεν αλλάζει – .

Είμαι ο χειμώνας -φώναζε-
που κρυσταλλώνει βλέφαρα
που αγκυλώνει αγκάλες
να μένουν ανοιχτές και να μην κλείνουν
να νιώσουν ευωδιά ανάσας
να πυρώσουν από ζεστή καρδιά.
Είμαι ο χειμώνας.
Χιονιάς και γδάρτης των ελπίδων
γεννήτορας των καταιγίδων
που στρέφουν τη γαλήνη μακριά.
Είμαι ένα βδελυρό αμάλγαμα
που πυρετό σηκώνει
το θύμα μου κανείς ποτέ δε σώνει
κι έχω θηράματα πολλά…

Ακούς αγάπη;
που κλαις και που σφαδάζεις…
Δύσκολη η παρέα του φωτός
και ούτε χαραμάδα ουρανού
για να ξεφύγεις…

Για τον Μεγάλο Δημήτρη...

Το δωμάτιο

Είναι χρόνια τώρα που φυσάει σε τούτο το δωμάτιο. Άτιμος καιρός. Κρύο και αέρας να ξηραίνουν το πετσί. Κάθε χρόνο διακρίνω όλο και περισσότερες χαρακιές του.

Ο γιατρός μου είπε να βάζω κάθε βράδυ ενυδατική, να αποφεύγω τα νερά, τα κρύα και την τρύπια αγάπη. Δεν μου είπε όμως τίποτα γι’ αυτό το δωμάτια που ξηραίνει αργά ή γρήγορα κάθε υγρασία μου.

Χειμώνα – καλοκαίρι είναι κρύο, τόσο κρύο που με δυο πουλόβερ και μπουφάν ίσα που το αντέχω. Γάντια όμως δεν γίνεται να φορέσω. Τα θέλω ελεύθερα τα δάχτυλα να μπορώ να γράφω, αλλά με αυτόν τον καιρό στο σαν χιονισμένο δωμάτιο κοκαλώνουν και αγκομαχούν στο γράψιμο.

Σήμερα έγραψαν μόνο μια λέξη: Απουσία.
Μαντεύω τι θέλουν να πουν. Μόνο μαντεύω. Όποτε ισχυρίζομαι ότι κατανόησα κάτι σηκώνονται εμπρός μου και μου ρίχνουν δέκα φάσκελα. “Πάρτα για να έχεις περισσότερη έμπνευση στη μαντεψιά”, μου λένε περιπεχτικά, κι εγώ στριγγλίζω από μέσα μου: “Θα σας δείξω!”

Τυλίγομαι μια κουβέρτα και κάθομαι στο κρεβάτι με αγωνία.
Κανείς δεν θα έρθει, και είναι ακριβώς αυτό που φοβάμαι. Αυτό και τούτος ο καταραμένος αέρας που θέλει να μου παίρνει την κουβέρτα, να μου ανακατώνει τα μαλλιά και να μου ξηραίνει τα χέρια και το πρόσωπο. Τα άλλα δεν με νοιάζουν. Αντέχω.

Βαρέθηκα τη ζωή σε αυτήν την κατάσταση. Όχι τη ζωή, την κατάσταση, και την ζωή σε αυτή.

Ετούτος ο αέρας είναι ένα πολύ ύπουλο φαινόμενο.
Γίνεται ακόμα δριμύτερος τις στιγμές που η θέλησή μου λείπει και μου σφυρίζει μέσα στ’ αυτιά, βαθιά πολύ βαθιά μην τυχόν και τα γράμματα χαθούν και δεν ακούσω.
“Είσαι εγώ και βρίσκεσαι σ’ εμένα!”

Παραταύτα όλο και κάποιο γράμμα ξέφευγε και η πρόταση έμενε σαν κενή πινακίδα στο μυαλό μου, μέχρι πριν λίγα λεπτά.
Κρύο τσουχτερό και αέρας μανιασμένος να σφυρίζει στους ακουστικούς μου πόρους πεντακάθαρα κάθε γράμμα κάθε λέξης.
“Είσαι εγώ και βρίσκεσαι σ’ εμένα!”

Αυτό ήταν.
Άνοιξα την πόρτα και βγήκα…

Εμείς

-Σε νεφελώδη νου
σκέψεις σπάζουν και αντανακλούν-


Με δέντρα αιώνια μοιάζουμε
με τις ρίζες κατάσαρκα χωμένες
κι ένα προορισμό που δεν δεχόμαστε.

Ο φλοιός σκληραίνει
καθώς οι αγέρηδες γδέρνουν
τα φύλλα μας,
κάποια παρασύρονται εύκολα ενώ
άλλα τα παίρνουμε μαζί μας
ως τη μεγάλη φωτιά.

Αυτές τις ημέρες σουρουπώνει γρηγορότερα
-δεν είναι ότι γεράσαμε, όχι ακόμα,-
είναι που επιθυμούμε να βολευτούμε στα σκοτεινά,
νωρίτερα…

Τη νύχτα κοπάζει ο αέρας
κι εμείς
λησμονούμε ό,τι χάσαμε.

Το πρωί
σαν βλέπουμε τα φύλλα λιγότερα
θυμόμαστε ξανά,
γι’ αυτό και η βιασύνη της σκοτεινής σιγαλιάς
μας κυριεύει.

Την αγαπάμε τη νύχτα
με την αμυδρή συντροφιά των άστρων
και δη την καλοκαιριά
με τα ρομαντικά τζιτζίκια·
κι ας μην μας παίρνει ο ύπνος
και ας μας τυραννά το ξενύχτι
κι ας βυθιζόμαστε κάποτε σε
αγριεμένα όνειρα.

Οι ρόζοι μας ξέρουν καλά τις τσαπιές της ημέρας,
γνωρίζουν τι κάνει ο άνθρωπος στη νιότη και στη βιάση·
τα δίχτυα ακόμα παραμονεύουν τους καρπούς μας.

Ελιές μας είπανε
και λάδι μας τραβάνε
απ’ το προσκύνημα της Άνοιξης ως
τις βέργες του Χειμώνα.

Αγαπάμε τη νύχτα
κι ας μην κοιμόμαστε ποτέ
κι ας μην χάνουμε τα φύλλα σαν τους άλλους.
Αγαπάμε τη νύχτα γιατί μας κρύβει
και μπορούμε ευκολότερα να πεθάνουμε.




Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Αντίποδες - Μελβούρνη – Αυστραλία 2010

.